En ja hoor, ADO verloor weer eens een belangrijke wedstrijd en er waren weer rellen. Vier agenten gewond, zeven mensen werden aangehouden. De media kunnen er geen genoeg van krijgen. En bestuurders staan in de rij om te zeggen dat ze geen enkel begrip kunnen opbrengen voor het wangedrag van de “zogenaamde supporters”.

Wat zou het toch goed zijn om dit simpele beeld te verrijken.

Ik was in dat stadion, ik dacht dat we gingen winnen, dat ADO weer zou promoveren naar de Eredivisie, toen in een knotsgek kwartier alles uit onze handen viel. Door mijn persoonlijke band met de (geweldige) keeper van ADO, voelde ik wellicht voor het eerst wat een echte supporter voelt als het succes zo dichtbij is en toch alles verloren gaat. Supporters leven voor hun club. Supporters praten maandag en dinsdag over de vorige wedstrijd en op woensdag begint het gesprek over de komende. Als je dan het seizoen begint met aftrek van 6 punten door de financiële ellende bij de club en je vervolgens toch de play-offs haalt, en als je in die play-offs eerst NAC uitschakelt en dan Eindhoven. En als je in de eerste finale-wedstrijd in Rotterdam met 1-1 (gelukkig) gelijk speelt tegen Excelsior, staat alles onder hoogspanning. En dan sta je na 78’ met 3-0 voor. En uiteindelijk verlies je toch nog. Mogen supporters dan verbijsterd zijn?

Nog een beeld. De supporters drongen steeds verder op. Ook ik ging met mijn maten naar voren om dichter op het veld te staan. Als zo’n prachtige overwinning plotseling uit je vingers glipt wil je naar voren. Dat deden we op de hoofdtribune net zo goed als bij Midden Noord. Dat zijn de emoties die voetbal zo mooi maken.

Nog een beeld. Al die mensen die naar voren drongen werden meestal heel netjes door mensen van ADO weer naar hun oude plek geleid. Ik stond erbij toen het bijna misging bij de spelerstunnel die plotseling vol stond met ADO-supporters. Het was de directeur van ADO met enkele stewards die al pratend al die opgewonden mensen weer achter de hekken kregen. Hoe anders was het beeld meteen na de wedstrijd. Inderdaad dat moment was zeer chaotisch, maar was het echt nodig dat de ME ons trakteerde op een hele bijzondere choreografie die vooral bedoeld leek om macht te tonen. Alsof het land tegen de vijand moest worden verdedigd. Persoonlijk zou ik als supporter niet rustiger zijn geworden bij dit machtsvertoon.

Nog een beeld. De media doen alsof er alleen rellen waren. De meeste supporters stonden stil bij elkaar en dropen stil en verdrietig af. Iedereen kon gewoon naar zijn auto. Ja, het duurde even voordat de parkeerplaats kon worden verlaten. Maar dat is niet onbegrijpelijk als 15.000 mensen weer naar huis willen. Toen we na enig wachten alsnog weg mochten, hebben we van de rellen verder weinig tot niets gemerkt. Dus zelfs na de wedstrijd was de verbijstering dominant en niet de rellen.

Ten slotte nog een ander beeld. Ik moest plotseling aan Hilary Clinton denken die haar verkiezingen tegen Trump verloor door over de Trump-aanhangers te spreken als “the deplorables”. Die uitspraak stond voor iets veel groters. Voor het feit dat de hoogopgeleiden in de samenleving bovenal neerkijken op mensen die minder zijn opgeleid, op mensen die minder kansen hebben, op mensen die inderdaad vaak niet meer hebben dat een voetbalclub waar ze intens van houden. De samenleving zou zoveel beter zijn als we die grote massa die geen toegang heeft tot de macht, tot de politiek, tot de media, tot de dure woningen, tot de dure opleidingen, en noem maar op, niet alleen meteen zouden verketteren. Maar wanneer we zouden proberen om eens te beginnen om al die mensen beter te begrijpen.

‍