Wat was hij schattig die eerste dagen en maanden. Hij was geboren in een koeienstal achterin Friesland. Zijn kleine lijfje, zeven weken oud, stonk een uur in de wind. De eerste dag viel hij van de bank. Hij piepte even heel zacht. Maar stond dapper weer op. Ook toen al was Bas een dapper ventje.

Wat was hij moeilijk in zijn eerste jaar. Elke hond in het park moest op de rug, Bas’ rechter voorpoot op de borstkas. Thuis hield hij soms de wacht onder aan de trap. Mensen die hij niet kende mochten niet door. En er waren veel mensen die hij niet kende. Je kan rustig zeggen dat Bas een eenkennige hond was. Er was een vrouwtje en er was vooral een baas.

Wat had hij een energie. Na een half jaar liepen we al samen hard. We hadden de afspraak dat het niet langer dan anderhalf uur zou zijn. Het eerste uur holde hij ver vooruit. Het laatste half uur liep hij in mijn knieholte. Eenmaal thuis mocht hij soms even mee in bad. En wat vond hij het oneerlijk dat hij de marathons niet mee mocht lopen. Hij werd gek als hij me zag passeren.

Wat was hij geweldig gehoorzaam. Altijd liep hij los. Het koste me soms een bekeuring. In de duinen zei ik altijd dat ik dacht dat “het hier juist wel mocht”. We kwamen er altijd mee weg. Eens in de maximaal 10 seconden keek hij even om of op: “Is Baas er nog?” Uren lang lag hij achter me in het orkest, bij een repetitie. Alleen vond hij het onnodig dat hij voor het oversteken moest wachten. Dan vond hij me gewoon een Zeur.

Wat was hij ontzettend slim. Hij kende het onderscheid tussen rechts en links. Hij wist wat de kuip was. Hij kende de gekste commando’s. Hij hoorde je aankomen als dat feitelijk nog niet mogelijk was. Hij wist het uren van te voren als hij niet mee mocht. Op zijn laatste dag wist hij dat het zijn laatste dag was, nadat Baas met de dierenarts had gebeld.

Wat was hij ontzettend trouw. Vooral trouw aan zijn Baas. Voor hem schreef je Baas met een hoofdletter, zoals ik hem ook Bas met een hoofdletter noemde. Natuurlijk was hij ook trouw aan anderen. Maar ik vrees voor hen toch vooral omdat hij wist dat die anderen bij Baas hoorden. En zoals gezegd, Bas hield de kennissenkring graag een beetje overzichtelijk.

Wat sliep hij ontzettend lief in mijn knieholte. En elke keer als ik me even verloste van zijn gewicht, schoof hij na een half minuut weer in mijn richting. Zo moest ik elke nacht een paar keer overeind komen om hem vriendelijk te vragen of hij “in zijn hoekje” wilde gaan liggen. Als ik het vriendelijk vroeg deed hij dat met liefde. Maar als ik hem duwde, kon ik een grom terug verwachten. Onze relatie was gebaseerd op respect.

Wat genoot hij van vakanties. Hij straalde en lachte de hele dag. Zo’n hond laat je niet thuis. Als je weet dat hij minstens zo van vakantie geniet als jijzelf. Ook tijdens de vakanties liepen we samen hard. Die ene prachtige foto waar we samen van de berg afkomen. Bij toeval hebben we op het moment van de foto alle zes poten van de grond. De laatste vakantie kon hij niet meer mee. Huug paste goed op hem. Bas hield van Huug, maar toch kreeg hij een attaque toen Baas in Zwitserland zat.

Wat was hij intens. Zo intens hij leefde, zo intens ging hij uiteindelijk ten onder. Vanaf februari 2021 kreeg hij last met zijn poten. Beter gezegd: de aansturing deed het steeds minder. Hij had niet het karakter om zich erbij neer te leggen. We bleven het samen proberen. Maar op 15 september 2021 kon hij echt niet meer. Zijn poten waarvan we samen zoveel plezier hebben gehad, weigerden verder dienst. Zijn tijd was voorbij.

Wat was hij vooral lief.

‍