Bas had vanaf het begin meegevaren op de Noordlicht. Hij moest eerst even wennen, want hij had er al een half leven op zitten, voordat hij een boot onder zijn poten voelde. Vooral het aan boord gaan was aanvankelijk niet zo eenvoudig. We lagen in een box met een heel kort afstapje. Of een heel kort opstapje, net hoe je het ziet. En een Noordkaper heeft een hoge voorplecht. Dus moest eerst de onderste reling worden losgemaakt en dan moest Bas op het voordek worden getild. Hij was 35 kg. Hij hielp zo driftig mee dat hij er vaak aan de andere kant weer bijna afviel. Eenmaal bleef hij tussen wal en schip hangen. Gelukkig kregen we het volgende seizoen een andere plek in de jachthaven. Waar meneer meteen in de kuip kon springen.

Voor Bas was het allemaal klein leed. Zoals hij zo vaak mijn zorgen niet deelde. Hij vond het gewoon heerlijk aan boord. En hij had gelijk: dagenlang helemaal samen met baas en vrouwtje (inderdaad, honden kennen nog veel woorden die men tegenwoordig niet woke zou noemen).

Waarbij hij wel eerst moest worden geleerd dat op een boot niet alles kan. Met nieuwe commando’s. “In de kuip” betekende: we gaan varen en ik moet in de kuip. Wanneer de zeilen eenmaal waren gehesen en de Noordlicht door de golven zoefde, daalde Bas vaak af naar de kajuit. En nestelde zich onder het tafeltje, zodanig dat hij mij goed in het zicht kon houden. Soms, als meneer vermoeid was, dook hij in de voorste hut in ons bed. Zoals hij ook ‘s nachts vaak meende dat we daar wel met zijn drieën konden liggen. Dan zag je in het donker een schaduw overvliegen om even daarna te merken dat hij meer plaats wenste dan ik nodig vond. Maar goed, dat zijn bed-intimiteiten die niet in een verenigingsblad passen.

Eerder dan wie ook wist hij wanneer het aanleggen weer nabij was. Het sprong uit zijn bed, sloeg het trapje naar de kuip over en ging bij voorkeur op mijn voeten zitten. Hij moest mij immers bijstaan en hoe kan je dat beter doen dan door de baas alle bewegingsruimte te ontnemen? Ook bij het aanleggen zelf meende hij altijd te moeten helpen. Bij herhaling klonk het commando dat hij in de kuip moest blijven en dat wij het aanleggen geheel zelf afkonden. Pas als de boot aan wal lag, kwam het bevrijdende commando. Er volgde een snelle plas en een bevrijdend geblaf. Er werd kennis gemaakt met andere honden. En soms werd bij andere boten geïnformeerd wanneer er gegeten werd. Bij warm weer nam Bas een duik in het water, al had hij er moeite mee als hij geen vaste grond onder de poten had.

Afgelopen zomer ging het allemaal veel moeilijker. We moesten de boot strak langs de wal trekken om hem de overstap te laten maken. Het ging allemaal gepaard met het uitroepen van stimulerende teksten. “Het lukt je!”. Zoals hij later niet meer met één sprong de kajuit kon verlaten. Ik leerde hem het commando “Voetje voor voetje”, om rustig het trapje op te klimmen.

Het verdrietige is dat we de laatste maal met Bas op de boot geheel aan ons voorbij hebben laten gaan. Dat het de laatste maal was geweest, wisten we pas een paar weken later. Zo hebben wij wel afscheid van Bas genomen, maar heeft hij geen afscheid van zijn boot genomen. En dat stemde extra droevig toen we dit jaar de boot naar de winterstalling brachten. De eerste keer dat we zonder Bas voeren. Daarmee werd het jaarlijkse weemoedige moment, nu ook een droevig moment.

[Geschreven voor Krill, blad van de Noordkapervereniging, jaargang 12, december 2021]

[Later ontving ik van de Noordkapervereniging vanwege dit blog de Visserslatijn Trofee 2021]

‍