Het is één van die vele gouden regels van hardlopers: je hebt één week herstel nodig per 10 kilometer wedstrijd. Dus na vier weken voel je de marathon niet meer. En ja hoor, na 7,5 week was mijn lichaam hersteld van de 78 km van de Swiss Alpine. Herstel betekent: geen last meer van snelle verzuring. Weer kunnen genieten van een soepel lijf. Om meteen maar een mogelijk misverstand weg te nemen: het trainingsniveau van vóór de Swiss Alpine is nog ver weg. Daar heb je nog een paar maanden voor nodig.

Ten minste als je weer een doel hebt. En die had ik, dacht ik. De marathon van Den Haag, de marathon van Amsterdam. Ik had ‘Den Haag’ graag gelopen, het was de eerste keer dat hij werd georganiseerd. En ik had me stiekem voorgenomen In Amsterdam weer eens 3:30 te lopen. Altijd handig voor het startvak in de komende jaren. Maar ik geef toe: het was leuk om Den Haag te lopen, het was leuk om 3:30 te lopen (als ik die tijd al ooit had gelopen). Maar in het licht van die ene grote K78 niet meer dan ‘leuk’. Na die befaamde training waarin het lichaam weer helemaal deed wat het moest doen, ging het dan ook onverwachts mis. Mis met de geest. Ik had geen zin. Ik had geen zin in trainen. Ik had geen zin in al dat plannen van al die trainingen. Ik sloeg een dag over, ik sloeg twee dagen over, drie. En na tien dagen met een onwezenlijk gevoel te hebben rondgelopen, zat ik nog steeds in mijn luie stoel.

Zo onverwacht als het was begonnen, deze periode van inertie en verderfelijke luiheid, zo onverwacht kwam het einde. Althans zo leek het. Ik deed mee aan een cantatedienst in Scheveningen en blies tijdens de generale repetitie om 9 uur in de vroegte op zondagmorgen een prachtige aria. Bach is vermoeiend voor moderne fagotten. En een aria al helemaal. Ik pufte en snakte na afloop naar adem. Het bracht de dirigent, die mij verder niet kende, en die zelf gelet op zijn omvang niet de indruk wekte binnenkort een duurloop te gaan doen, ertoe om mij vriendelijk toe te voegen ‘dat ik meer aan sport moest gaan doen’. Het halve orkest lag in een deuk, terwijl de goede man voorzichtig probeerde zijn buik aan ons zicht te onttrekken. Zonder succes overigens.

Mijn orkestvrienden wisten niet hoe hard die opmerking mij trof. Voor hen was ik de loopgek, zij wisten niet dat ik al 10 dagen te lui was om een stap te zetten. Die tijd was nu voorbij. Ik reed dezelfde middag met Arda mee naar vrienden in Leiden om zelf, met een omweg, terug te lopen naar huis. 22 km in 110’. Het ging geweldig. Het leek geweldig.

Ik trainde weer vijf keer per week. De marathon van Den Haag had ik inmiddels gemist, maar Amsterdam was haalbaar. Misschien in een iets langzamere tijd. Toch bleef de flow maar 10 dagen. Na 10 dagen rust volgden slechts 10 dagen intensieve training. Het ging niet slecht. Het lichaam hield het goed. Maar de geest kon het niet aan. Na 10 dagen was ik me de hele dag aan het haasten om in ieder geval nog 90’ te lopen. Hollen naar de trein, hollen naar huis. Hollen, hollen, alleen om die training niet mis te lopen. Plotseling was het over. Ik had even geen zin meer in dat hollen. Wel zin in lopen, maar geen zin in al dat haasten om de laatste minuten van de dag te vullen met een training. Het was ruim 10 weken na de K78. Ik besloot in de rest van het jaar geen marathons meer te lopen en geen trainingsschema’s meer te volgen. Eigenlijk, als je er nog eens goed over nadenkt, is dat loopje in de bergen best te doen. En dan kom je jezelf 10 weken later in een eerste-klascoupé keihard tegen. En geef je het op.

‍