Wat was het bijzonder om het fagotfestival in Maastricht bij te wonen! Al moet ik eerlijk zeggen dat ik bij toeval een heel eenzijdig beeld heb gekregen. Ik was gevraagd om als spreekstalmeester op te treden bij het concours en bij de recitals in de grote zaal. Al die prachtige workshops en masterclasses zijn aan me voorbij gegaan. Er is geen reden om daarover te klagen, omdat het een heel bijzondere ervaring was om vier dagen in die grote zaal te wonen. Ik geloof dat ik ‘s nachts ergens anders sliep.

De finalisten zullen zo’n concours in een roes doormaken. Maar dat geldt niet minder voor een jury die vier dagen luistert en vergadert en voor zo’n spreekstalmeester, die gaandeweg de zaal voller ziet worden. Want ook dat valt op: de eerste dag zit er nagenoeg niemand in de zaal als zes fagottisten hun voorrondes spelen. Pas bij de finale zit de zaal vol. Eigenlijk is dat jammer voor de deelnemers, maar ook voor het publiek. Want er viel ook op de eerste dag al veel te genieten. Duurde het festival misschien één dag te lang en was het programma misschien ook iets te vol?

Daar kan je tegenin brengen dat vier dagen voor het concours zeker nodig waren geweest als er meer deelnemers waren geweest. Zowel professionele deelnemers als amateur-deelnemers. Het verbaasde me dat er uiteindelijk maar zes professionals hadden ingeschreven. Het waren er eerst negen, toen acht, en toen we begonnen waren er nog zes overgebleven. Waarom werden niet alle conservatoriumstudenten uit heel Nederland door hun leraren verplicht om deel te nemen? Of heeft het festival door die combinatie van prof’s en amateurs misschien voor de echte professionals toch te weinig gewicht?

Het bijzondere van een roes is dat in korte tijd een hele eigen leefwereld ontstaat. Hoe mooi om te zien hoe de finalisten op zondag met elkaar omgingen, alsof ze elkaar al jaren kenden. Hoe rommelig was daarentegen het begin. Die Amerikaan, wiens optreden nog een half uur moest worden uitgesteld omdat zijn vliegtuig een half uur vertraging had. De uiteindelijke winnaar, Antonio Azzolini zat overigens ook nog vlak voor zijn eerste optreden ergens in een bus. En dan praat ik nog niet over de toestand waarin ik de zaal een kwartier voor het begin van de voorrondes aantrof.

Het was overigens niet zo dat de deelnemers alleen maar beter gingen spelen tijdens het concours. Ja zeker, bijna alle deelnemers moesten nog erg wennen in de voorrondes. Twee deelnemers hebben die voorronde zelfs niet eens overleefd. Ook niet die Amerikaan die een half uur te laat was. Maar in de halve finale was het een lust voor het oor. Geweldig niveau van de vier overblijvende deelnemers. Uiteindelijk mochten er drie door naar de finale. In de finale zelf hoorde je de spanning en de vermoeidheid en werd het niveau van de halve finale niet altijd meer bereikt. Het was inmiddels ook een zeer volwaardig programma dat de finalisten ten gehore moesten brengen.

En als dan na lang wachten de jury een beslissing heeft genomen en de laatste handen zijn geschud stort je in de auto omdat er morgen weer gewerkt moet worden. En dan zoemen de hoogtepunten van het concours nog door je hoofd. Voor iedereen zullen die anders zijn. Maar ik zal toch niet gauw vergeten hoe Thomas Dulfer Fagelund speelde en hoe onze winnaar Antonio Azzolini de sonate van Vivaldi liet klinken. Als je dat niveau hoorde, moet het toch een grote eer zijn om dit concours te mogen winnen.

‍