Een elliptigo, ik had er nog nooit van gehoord. Tot mijn lijfblad Runner’s World er melding van maakte. Een soort aangeklede advertentie, zoals je wel vaker tegenkomt in dit soort bladen. In de digitale versie kon je meteen doorklikken naar een Amerikaans filmpje om dit nieuwe wonder te aanschouwen. Elliptigo is een mooie naam, maar je kan ook gewoon ‘loopfiets’ zeggen. Want dat is het. Hij laat zich het beste uitleggen aan de hand van de crosstrainer, dat langlaufapparaat, waarop we allemaal wel eens hebben gestaan in de sportschool. De beenbeweging is geheel gelijk, terwijl we op de elliptigo met de handen gewoon het stuur vasthouden. Het handige van het ding is ook nog eens dat hij thuis als crosstrainer is te gebruiken. Een standaard wordt tegen betaling bijgeleverd.

Ik weet niet waarom ik meteen gegrepen was door dit nieuwe fenomeen. Een half jaar geleden was mijn crosstrainer thuis onder mijn trainingsgeweld bezweken. Het metaal was gaan scheuren en uiteindelijk afgebroken. Ik keek dus uit naar een nieuw en beter exemplaar. Een crosstrainer is ideaal als het heel slecht weer is, regen, storm, en het trainingsschema desondanks nog een loopje van 90 minuten voorschrijft. Wat is het dan verleidelijk om de crosstrainer achter de TV te plaatsen, het geluid hard te zetten, en 90 minuten binnen te zweten. Maar een crosstrainer kan natuurlijk nooit op tegen een heerlijke loopje in de duinen of door de polder, afhankelijk van waar ik me bevind. Buitenlucht, zon, uitzicht, dat alles moet je op een crosstrainer missen. En elk ander apparaat wat voor huiselijk gebruik bedoeld is.

Dat is nu het mooie van de loopfiets. Als het pokkenweer zet je hem in de woonkamer, of in het schuurtje, afhankelijk van de bereidheid van de partner om met de volgende gekte mee te doen. Als het mooi weer is haal je hem van de standaard, zet je hem op de straat en maak je een prachtige tocht. Buitenlucht, zon en uitzicht. Erg gangbaar is hij nog niet. Sommige mensen kijken je na of ze water zien branden.

Maar die onbekendheid heeft ook grote voordelen. Als je je vervoegt bij een handelaar in loopfietsen word je als een koning behandeld. Nee, als een nieuwe koning. Wilma van Run on Wheels in Ridderkerk wachtte me op met koffie. Daarna nam ze alle tijd om samen met mij alle polders in de wijde omgeving van Ridderkerk loopfietsend te bekijken. Polders hebben overigens één nadeel voor een beginnende loopfietser. Er zijn veel dijkjes. En veel scherpe bochten. Dus als je net de goede versnelling hebt gevonden, moet je met een rotgang door een scherpe bocht. Ja, ik draag inmiddels een helm als ik ga loopfietsen.

Hoe aardig Wilma ook was, en hoe goed de service van haar man ook is, ook zonder dat alles was ik meteen bezweken voor mijn nieuwe loopfiets. Hij mag wat kosten, maar dan heb je ook wat. Het is een geweldig ding. Ik maak al geregeld loopfietsend prachtige tochten door mijn polder. Met een hele respectabele snelheid van algauw 25 km/uur. Geoefende rijders halen gemakkelijk 30 km/uur.

Toch zullen er mensen zijn met slechts één simpele vraag: “Waar heeft een loper dat voor nodig?” Als je wilt lopen kan je toch gewoon gaan lopen en als je wilt fietsen is een fiets misschien wel net zo gemakkelijk. Ik kan het niet ontkennen. Maar als loopverslaafde heb ik twee keiharde tegenargumenten. Ten eerste: wat is er mooier voor een loopverslaafde dan ook op je fiets nog te kunnen lopen? Ten tweede: loopverslaafden hebben de neiging om geblesseerd te raken. Soms is dat zo ernstig dat je beter even je loopschoenen kan laten staan. Maar wie niet kan lopen, kan altijd nog loopfietsen! En wie blessures wil voorkomen, doet er goed aan om één van de vijf wekelijkse trainingen te vervangen door een looptraining op de fiets. Met hartslagmeter, met GPS, het is eigenlijk helemaal echt.

zie de elliptigo

‍