52 weken geleden haalden we onze boot op uit de winterstalling. We brachten hem weer naar zijn prachtige plekje in de jachthaven van De Gaastmar. Ik schreef er een blog over dat van geluk overliep. De blog vond zijn plek in Krill, het blaadje van de vereniging van Noordkapers. Dit weekend maakten we dezelfde trip. En ik zou dezelfde blog kunnen schrijven. Veel niet-zeilers zouden denken: dat heb ik al eerder gelezen. Veel zeilers zouden weer meegenieten van alles wat weer hetzelfde was. Dat uitzicht op het Hegemermar aan het einde van de Waldseinster Rakken. Het invaren van de Yntemasleat. Het aanleggen in jachthaven Pieter Bouwe in De Gaastmar. Het licht, de zon, de glinstering op het water.

Waarom kunnen zeilers elk jaar weer zo genieten van hetzelfde? Wat maakt dat zeilen zo bijzonder? Ik zal het de niet-zeilers proberen uit te leggen, maar ik vrees dat ik vooral de zeilers zal bereiken.

Als zeiler ben je buiten. Je bent niet alleen buiten in de natuur, je bent je ook steeds bewust van die natuur. Je bent afhankelijk van de wind en van het weer. Terwijl je thuis nauwelijks weet wat voor weer het is, laat staan waar de wind vandaan komt, op je boot zie je elke wolk en voel je elke windschifting. Zelfs ‘s nachts als je op kooi ligt, hoor je wind zacht ruizen of geniet je van de totale stilte. Of ga je nog even naar buiten om een klapperend lijntje vast te zetten.

Als zeiler drijf je. Als je vanaf de steiger op de boot stapt, is dat gevoel er meteen weer. Onbewust voel je altijd dat water onder je. Je voelt hoe de romp van de boot op dat water rust. En zacht in de wind ligt te wiegen. Als je de haven uit bent drijft de wind je voort over dat water. Je hoeft er helemaal niets voor te doen. Natuurlijk, we gebruiken vaak de motor, maar ook op motorkracht kan ik genieten van het glijden van de boot.

Als zeiler leef je aan boord volgens vaste patronen. Zeker als je je boot al een paar jaar hebt, is er een vaste rolverdeling. Er wordt nooit gediscussieerd over de vraag wie de boot zal afvaren. Nee, een goede stuurman vertelt vooraf hoe hij zou willen afvaren. Zoals ook de rolverdeling in de sluis altijd hetzelfde is. Ja, soms is de rolverdeling aan boord niet altijd even feministisch, maar aan boord leidt dat niet tot discussie. Hoe helder de rolverdeling is merk je pas als je gasten aan boord hebt. Die willen graag meehelpen. Maar meer handen verstoren het normale werk.

Als zeiler kom je vaak op dezelfde plekken. Natuurlijk bestaat de behoefte aan nieuw zeilwater, aan nieuwe havens. Natuurlijk vindt er wel eens een avontuur plaats, een man die van boord valt, een hond die te water raakt of een box in een jachthaven die wordt gemist. Maar als we eerlijk zijn: dat avontuur is meer uitzondering dan regel. Het is een avontuur omdat het afwijkt van de vaste routes. Ik verheug me nu al weer op een bezoek aan Balk en op een nacht aan de kade van Waldsein.

Als zeiler geniet je van de intimiteit. Die boot is natuurlijk maar heel klein. Die boot is ook erg knus, zeker in de kajuit. In die boot heb je je eigen kastjes, je eigen gedoetjes, je eigen gereedschap. En je hebt vooral elkaar. Samen weg van alle drukte van alledag. Samen een boek lezen, samen wijn drinken, samen zeilen. Ja, ik vermoed dat de meeste zeilers een goed huwelijk hebben. Laten we eerlijk wezen: hoe zou je het anders kunnen uithouden op die paar vierkante meters?

‍