Ja, we zijn verhuisd. En we zijn gelukkig in ons nieuwe onderkomen. Geen enkele reden om er een column aan te wijden, zou je zo zeggen. Dat dacht ik ook, tot ik Mark Frequin, de directeur-generaal Wonen en Bouwen van het Ministerie van BZK tegen het lijf liep. Ik was atypisch, vertelde hij mij. En zo zouden ze het op het departement graag vaker zien.

Laat ik beginnen te vermelden dat ons verhuisgedrag nogal modaal is. Het nieuwe huis is ons zesde huis. Na ons 40e waren we niet meer verhuisd. En de afstand tussen het oude en het nieuwe huis is hemelsbreed nog geen kilometer. Zo doen velen het.

Wat vond de directeur-generaal dan zo bijzonder aan ons verhuisgedrag? Met een sardonisch lachje gaf hij zelf het antwoord: wij betrokken mooi op tijd een bejaardenwoning. En als meer 60-plussers ons voorbeeld zouden volgen, zouden er veel minder problemen zijn op de woningmarkt. Ik begreep, dat ik bezig was meneer zijn problemen op te lossen. Ach, voor hem doe ik dat graag.

Laten we eerst vaststellen dat ik niet de enige 60-plusser ben die zijn te grote woning verlaat voor een goddelijk appartement een kilometer verderop. Vooral 65-jarigen willen nog wel eens verhuizen. Maar Mark Frequin heeft gelijk: de meeste ouderen verhuizen juist niet. En blijven vaak tot hun dood een veel te groot huis bewonen. Ik herken het uit mijn eigen omgeving. Vrienden en buren blijven na hun pensioen rustig zitten waar ze al jaren zitten. Het mag waar zijn dat de kinderen al lang zijn vertrokken, maar wat is een ouderlijk huis als je er niet meer met zijn allen kan blijven slapen? Bovendien is een woning zoveel meer dan een ‘dak boven je hoofd’. Een huis is de drager van een geschiedenis, de geschiedenis van een gezin. En wat is er mooier dan onderdeel uit te blijven maken van die geschiedenis? En nog een argument: waarom zouden oudere mensen niet in een grote woning mogen blijven wonen, als ze daarvoor het geld hebben? En dat geld hebben ze.

Ik had Mark Frequin ook nog iets anders kunnen vertellen: dat ik bij toeval zo’n prachtig appartement heb gevonden. Een appartement waarin de woonkamer 4.80 hoog is. Ontwikkeld in een leegstaande school. En dat ik vermoed dat veel ouderen geen enkel probleem zouden hebben om naar zo’n appartement te verhuizen. Maar dat er gewoon te weinig van dit soort mooie appartementen zijn.

Wel beschouwd is het eigenlijk bijzonder dat de overheid nog steeds een bepaald woongedrag van de burgers verwacht. En daarmee een ander gedrag (niet verhuizen naar een bejaardenwoning) impliciet afwijst. Als die overheid nu gewoon eens ervoor zorgt dat die woningmarkt gaat functioneren. Dan wonen we straks allemaal in een huis waarin we zelf willen wonen. En misschien kiest Mark Frequin dan wel helemaal zelfstandig voor een bejaardenflat.

[column voor de website van Bouwend Nederland]

‍