Bert Wagendorp schreef er onlangs nog een mooie column over: de massa-psychologie van de corona. Hij memoreerde dat er jaarlijks wereldwijd 250.000-3000.000 mensen sterven aan de griep. En dat geldt dan vooral oude en hele oude mensen. Je moet immers ergens aan dood gaan als het lichaam het leven nog maar amper kan bijhouden. Tegelijkertijd zijn tot op heden ruim 4.000 mensen wereldwijd overleden aan corona. En toch worden de maatregelen elke dag draconischer. Wagendorp lijk zich vooral af te vragen: “Wat zeuren we nu?”.

Ik hou van de dwarse stukjes van Wagendorp, maar met zijn analyse is de overheid nog niet geholpen. Ik moet de eerste minister nog tegenkomen die tegen ons zegt dat we alleen maar “zeuren”. Bovendien al dat “zeuren” heeft wel reële consequenties. Robert Merton noemde dat al een self-fulfilling prophesy: als mensen maar geloven dat iets erg is, dan wordt het vanzelf erg. Bijvoorbeeld omdat de beurzen instorten vanwege de angst voor een recessie. Of omdat de overheid allerlei draconische maatregelen moet nemen, omdat de burgers bang zijn. En door die draconische maatregelen neemt de angst weer verder toe.

Bovendien is het iets te eenvoudig om griep en corona op één hoop te gooien. Veel mensen zijn immuun voor griep, onder andere door het bestaan van goede vaccins, terwijl immuniteit en vaccins bij corona vooralsnog ontbreken. Bovendien is het sterftecijfer van griep-patiënten met griep veel lager dan het sterftecijfer van corona-patiënten. Als ik het goed begrijp scheelt dat wel een factor 10.

Dus het lijkt me redelijk dat de overheid iets doet. Maar ik vraag wel steeds meer af of de overheid het goede doet. De overheid probeert immers het virus in te dammen. Iedereen die besmet is moet in quarantaine. En iedereen die mogelijk besmet is. In Italië zijn ze al een stukje verder. Daar mag je al niet meer reizen en mag je een voetbalwedstrijd niet meer live volgen. Kinderen mogen zelfs niet meer naar school. In ieder geval niet tot 3 april. En juist zo’n datum triggert me. Zou het op 3 april plotseling over zijn?

In feite zijn er slechts drie momenten waarop ‘het gevaar’ is geweken. Ten eerste wanneer het virus dood is. Dat zal niet gebeuren. Ten tweede wanneer we allemaal gevaccineerd zijn. Dat zal binnen twee jaar niet gebeuren. Ten derde als we allemaal immuun zijn omdat we de virus inmiddels onder de leden hebben (en hebben overleefd). En dat laatste lukt niet als we driftig blijven indammen.

De boeiende vraag is dus: wat beoogt de regering met het ‘indammen’ van het virus? Er zal toch een keer een einde aan al die maatregelen moeten komen. En dan raken we alsnog allemaal besmet. En zijn we wellicht even ver als op dit moment.

Of is het indammen alleen bedoeld om het zorgsysteem niet te laten bezwijken? Anders gezegd: we mogen pas besmet raken als er plaats genoeg is in het ziekenhuis. Misschien is het goed dat dan ook te communiceren. Maar beter is om te beseffen dat het een drogreden is als we al bij ruim 300 patiënten moeten ‘indammen’. Want zo raken we dat virus zeker niet kwijt. Nee, indammen is een doodlopende weg.

‍