Het is wel een dik boek geworden, het eerste deel van de biografie van Wim Kok, van de hand van Marnix Krop. Maar is het ook een interessant boek geworden? Helaas niet. En de oorzaak laat zich eenvoudig beschrijven.

Ten eerste was Wim Kok geen flamboyante man. Hij dronk nooit te veel, hij smeet nooit met asbakken. Hij was allesbehalve excentriek. Kok was een ingetogen man die er alles aan deed om vooral zichzelf in de hand te houden. Dan krijg je geen flamboyante biografie.

Ten tweede was Wim Kok vooral een groot bestuurder, geen groot vernieuwend denker. Geen man met onverwachtse en vernieuwende standpunten. Dan wordt een biografie van meer dan 500 wel heel erg lang. En dit is dan nog maar deel 1.

Ten derde bleef Kok ook tegenover zijn biograaf die man die hij altijd was geweest. Bescheiden en voorzichtig. Hij zal lang met Marnix Krop hebben gepraat, maar veel heeft hij niet verteld. In die 500 pagina’s ben ik geen nieuwtjes tegengekomen. Alles was elders al eens beschreven.

Ten vierde is deel 1 natuurlijk vooral de aanloop naar de grote Wim Kok, zoals we die hebben gekend. Het boek eindigt als Wim Kok voor de eerste keer premier wordt. In deel 1 is Kok nog niet de staatsman die hij later zou worden. Nog niet de vader des vaderlands. Nog niet de beste premier die de sociaal-democratie ooit heeft voorgebracht.

‍